رعایت عزت و احترام فقیران

وقتی فقیری آبرومند از سر نیاز و اضطرار، برای رفع ابتدایی ترین نیاز خود به توان گری روی می آورد و از درخواست کمک می کند، ناخواسته مقداری از عزت و آبروی انسانی خویش را در معرض نابودی قرار می دهد. در این باره از امام صادق علیه السلام می فرماید:

امیرمومنان علی علیه السلام پنج وسق از خرمای بُغَیبغه (نام چشمه ای در ینبع) را برای مومن فقیر و آبرومندی، که از هیچ کس حاجتی نمی خواست، فرستاد. شخصی به امام گفت: «به خدا قسم که او چیزی از شما طلب نکرده بود و یک وسق از آن پنج وسق او را کفایت بود.» ایمرمومنان علی علیه السلام با ناراحتی فرمود: «خداوند امثال تو را فراوان نکند! من عطا می کنم و تو بخل می ورزی؟! اگر به کسی که به من امید دارد نبخشم تا آن گاه که از من حاجت بخواهد و سپس به او عطا کنم، در این صورت، بهای چیزی را که از او ستاده ام نداده ام؛ زیرا به او اجازه داده ام حرمتش را که باید در مقام عبادت در پیشگاه خداوند بر زمین نهد، به من ببخشد! چه کسی با برادر مسلمانش چنین می کند؟» (بحار الانوار، ج۴۱، ص۳۶)

از دیدگاه امیرمومنان علی علیه السلام، نیازمند حاجت خواه، فرستاده خدا و رد او رد خدا است.

بنابراین رعایت عزت و احترام فقیران، پیام آور این نکته است که آثار خواری از چهره فقیر دور کرده و او را در جایگاه عزت بنشانیم و او را ناامید رد نکنیم، حتی اگر چیزی برای بخشیدن نداشته باشیم، با کلام محبت آمیز و چهره ای گشاده و یا با وعده بخشش، سائل را راضی نماییم همان کاری که ائمه اطهار علیهم السلام نمی نمودند.