زندگی جهادی

اگر به زندگی های پیرامون خود نیک بنگریم، خواهیم دید که در جهان پیرامون خویش، انواع و اقسام زندگی ها وجود دارد:

عده ای مشغول زندگی حیوانی مدام در خور و خوابند و البته مدعی و طلبکار از عالم و آدم، گویا حرفه ای جز این نیاموخته اند؛

زندگی عده ای دیگر، مانند حشره ای به نام مورچه است که مشغول مال اندوزی اند شب تا صبح، صبح تا شب، مدام کار می کنند و کار، تا سرمایه روی سرمایه بیندوزند اما دریغ از اینکه لحظه ای از این مال اندوزی بهره ای و آسایشی داشته باشند گویا اینگونه افراد خلق شدند تا برای آیندگان ذخیره کنند و خویش در سختی به سر برند؛

زندگی عده ای نیز فارغ از عالم و آدم بی هیچ هدفی باری به هر جهت در حال گذران است و همچنان سوار بر قطار زندگی اند و میروند و میروند…

اما در این میان عده ای با هدفی متعالی در مسیر زندگی گام نهاده و طی مسیر میکنند، زندگی این افراد طوری برنامه ریزی شده که خدا محور تمام امور آنهاست برای رضای خدا هجرت می کنند (هجرت از گناهان و زشتی ها برای نیل به نیکی ها)، ویژگی دیگر اینان، این است که زندگی جهادی دارند یعنی با مال و جان خود در هر شرایطی که لازم باشد، جهاد می کنند، تا به بزرگترین درجه هایی که نزد خداوند متعال برایشان مقدر شده، نائل گردند و جزو گروه رستگاران شوند و مصداق بارز آیه۲۰ سوره توبه باشند؛

الَّذینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَهً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ^(۱)؛ کسانى که ایمان آورده و مهاجرت نموده و در راه خدا با اموال و جان هاى خود مجاهدت نمودند نزد خدا از نظر درجه و منزلت بزرگ‏ترند، و ایشان، تنها رستگاران ایشانند.

۱- سوره توبه ، آیه ۲۰